آب روان

مدتهاست که میخواهم بنویسمت اما هیچ نمیآید. سکوت، برایم شیرین است. انگار گاهی وقت ها کلمات حجاب می شوند و جلوی سیر به تماشا نشستن میایستند. 

گویی حظ تماشا راه کلام و کلمات میبندد تا زمزمه دوست داشتن در گوشه ی آغوش، بلند شنیده شود. انگار عظمت تمام کلمات، جمع میشود زیر کسره ی دوسِت دارم.

گاهی هم کلمات، میشوند پیوند جانها. کلمات گاهی چنان گسترده میشوند که معنا را میدمند در میان جانها تا افق دریا و آسمان از مهر سرانگشتشان پرشود.

گاهی کلمات در آغوشِ تماشا بی حرکت میمانند و گاهی تماشا، ثابت می نشیند تا کلمات طرحی بزنند.